Hoogmoed komt voor de val

De kaarten zijn geschud, de 4 halve finalisten gekend. In de laatste rechte lijn richting Wenen moesten maar liefst 3 groepswinnaars hun koffers pakken. Wie dat zeker niet moet doen, is onze enige Belg De Bleeckere, die na 2 quasi perfecte wedstrijden de 2e halve finale mag fluiten.

De eerste wedstrijd, tevens die met de meeste doelpunten, was er eentje tussen dartel technisch en stroef, arrogant powervoetbal. Portugal, dat twee van de drie groepsmatchen met de vingers in de neus won, stond zonder het zelf te beseffen na 25 minuten al 0-2 achter, na een heerlijke dubbele 1-2 en een voorzet van Podolski, gevolgd door de inschuiver van de terug uit schorsing kerende Schweinsteiger en een kopbaldoelpunt van Klose. Op slag van rust kon ouwe getrouwe Nuno Gomes in de rebound de aansluitingstreffer maken, maar de Duitsers gingen wel met het psychologische voordeel de rust in. Nadien eenzelfde beeld, Portugal dat wel wilde, maar niet kon, en Duitsland dat op gepaste wijze verdedigde én aanviel. In minuut 61 was het weer raak. Ballack kopte tussen 4 Portugezen, met behulp van een sluw duwtje, de 1-3 binnen. Net voor affluiten kon Helder Postiga nog de 2-3 maken, maar toen was het kalf al lang verdronken. De Duitsers weer op weg naar hun volgende finale…

De tweede halve finale was er eentje met 119 minuten schabouwelijk voetbal en een spetterende finale. Kroatië en Turkije speelden beiden zo passief dat verlengingen uitsluitsel moesten brengen. Diep in de 2e verlenging kon Klasnic op aangeven van Modric de 1-0 binnenduwen. Match gespeeld denk je dan? Het was alsof Allah himself ermee gemoeid was, maar de Turken scoorden zowaar, op aangeven van oudgediende Rustu, de 1-1 via Senturk. De dolgedraaide trainer van Kroatië Bilic voelde de bui al hangen. Na het missen van Modric en Rakitic ontpopte Rustu zich tot matchwinnaar na het stoppen van de beslissende penalty van Petric. De Turken kruipen weer eens door het oog van de naald, maar in de komende halve finale zullen ze waarschijnlijk ten onder gaan. Geen Arda, geen Nihat, geen Tuncay, geen Volkan en met slechts 14 fitte spelers tegen een fysiek sterk Duitsland zal de ondergang een feit zijn: 3-1

21 juni 1988. Onder leiding van aanvoerder Van Basten wordt Nederland voor het eerst Europees Kampioen na een 2-0 overwinning tegen de Soviet Unie. 20 jaar later moest het weer prijs zijn, opnieuw tegen de Russen. Na 2 denderende wedstrijden tegen Italië en Frankrijk beaamden alle knotsgekke Hollanders zich weer topfavoriet. Maar, hoogmoed komt voor de val. De kleine tsaar en “landverrader” Hiddink beslisten er anders over. Nederland begon de wedstrijd zeer flauw en verdedigend, terwijl de Russen kans na kans creëerden. Knappe combinaties, afstandsschoten, alles werd weerhouden door Van der Sar. Maar in de 46e minuut legde Semak de bal voor en werkte Pavlyuchenko knap af. Nederland ploeterde verder, en de uitschakeling was in zicht. Tot de 89e minuut. Een hele match zie je hem niet, maar plots kopt Van the Man wel de 1-1 binnen. Daar waar iedereen dacht dat Nederland nu over Rusland zou walsen in de verlengingen, bleef het beeld hetzelfde. Rusland speelde de Nederlandse verdediging zoek, en kon nog 2 keer scoren. Torbinski op aangeven van Arshavin, 5 minuten later na slecht verdedigen van Mathijssen trapte de maestro zelf de 1-3 binnen. Een 200 000 “Kezen” dropen af, met een berg dromen en een nog grotere berg oranje rommel.

Op papier was de laatste halve finale al een topper, in wezen was het één van de saaiste wedstrijden van het tornooi. Italië speelde met een dubbele gordel tegen de Spanjaarden, en konden via een geïsoleerde Toni amper gevaarlijk zijn. Spanje probeerde wel, maar Buffon of een andere Italiaanse pion kon een doelpunt voorkomen. Na 30 ettelijke lange minuten moesten beide teams het maar afmaken met strafschoppen. Spanje toonde zich de beste, met slechts 1 gemiste pinanti en 2 knappe saves van Casillas.

Spanje rekende in zijn eerste groepswedstrijd makkelijk af met Rusland, maar nu zal het wel een hardere noot zijn om te kraken. Ik reken dan ook op een gelijkspel, gevolgd door een bloedstollende strafschoppenreeks.

Dit artikel werd geschreven door Koen Kostermans, chef sport van de Vrije Krant.